ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΙ

Διχασμός επικρατεί σήμερα προφανώς στις τάξεις των φιλάθλων του Ολυμπιακού, καθώς μετά τη μεγάλη απογοήτευση του αποκλεισμού του από το F4 της Ευρωλίγκα που διεξάγεται σήμερα και την Κυριακή στη Βαρκελώνη, ο αιώνιος και μισητός αντίπαλος Παναθηναϊκός καλείται να διεκδικήσει τη συμμετοχή του στον τελικό για το 6ο τρόπαιο της ιστορίας του.
Φυσικά, οι περισσότεροι Ολυμπιακοί, λάθος σκεπτόμενοι κατά την προσωπική μου άποψη, καιροφυλακτούν να δουν την ομάδα του Δημήτρη Διαμαντίδη και των άλλων ελλήνων παικτών να χάνει, να διασύρεται, να εξευτελίζεται. Αλλιώς θα πρέπει να περιμένουν μέχρι το βράδυ της Κυριακής προκειμένου αυτός ο κρυφός (ή σε πολλούς φανερός) πόθος να γίνεται πραγματικότητα και το κύπελλο να πηγαίνει είτε στη Μαδρίτη είτε στο Ισραήλ.
Δυστυχώς εδώ αποτυπώνεται η ρίζα του κακού των πολλών δεινών του ελληνικού αθλητισμού. Η αδυναμία ή ακόμα πιο κυνικά το κομπλεξιλίκι των ελλήνων φιλάθλων να ξεπεράσουν τις οπαδικές τους αντιλήψεις και να σταθούν δίπλα στο πλευρό μιας ελληνικής ομάδας που εκπροσωπεί ολόκληρη τη χώρα στα ανώτατα επίπεδα του Ευρωπαϊκού αθλητισμού. Δυστυχώς βέβαια, αν και φανατικός Ολυμπιακός, αυτό δεν ισχύει μόνο για τους κόκκινους οπαδούς, αλλά για όλους τους Έλληνες. Ποιός ξεχνάει τους Αλβέρτη-Οικονόμου να πανηγυρίζουν τις χαμένες βολές του Πάσπαλιε στον τελικό του Τελ-Αβίβ το 1994, ή ποιός ξεχνάει τους Παοκτσίδες(!!!;;;) που βγήκαν στο Λευκό Πύργο να πανηγυρίσουν τον ίδιο αγώνα επειδή το κύπελλο πήρε η Μπανταλόνα και όχι ο Ολυμπιακός... Για να μην πηγαίνουμε πολύ μακριά, ποιός Παναθηναϊκός υποστήριζε τον Ολυμπιακό στον αντίστοιχο περσινό τελικό του Παρισιού; Προσωπικά μόνο να χαίρονται τους είδα. "Είμεθα έθνος ανάδελφων" που έλεγε κάποτε και ο Χάρρυ Κλιν.
Δε θα σας πάω πολύ μακριά πάντως, απλώς θα κάνω μια αναφορά στα χρόνια του μεγάλου μπασκετικού Άρη τα χρόνια των Ιωαννίδη, Γκάλη, Γιαννάκη και φυσικά όλων των άλλων εκείνων μεγάλων αθλητών του ελληνικού μπάσκετ.
Θυμόμενος εκείνα τα χρόνια με μια παιδική νοσταλγία και αθωότητα, θέλω πραγματικά να ευχηθώ στον Παναθηναϊκό να γυρίσει από την Ισπανία με το 6ο αστέρι στη φανέλα του και να ζητήσω από όλους τους υγιείς φιλάθλους (κυρίως Ολυμπιακούς φυσικά γιατί νομίζω οτι οι υπόλοιποι δεν κόπτονται και τόσο αφού δεν πρόκειται για τον μισητό "γαύρο"), να κάνουν το ίδιο. Το μόνο που χρειάζεται είναι ανωτερότητα, που πολλοί δεν έχουν, ωστόσο εκεί είναι η πραγματική μαγκιά. Τι πάει να πει αν εμάς μας έσπασαν τα νεύρα πέρσι τα πανηγύρια και οι χαρές που ακολούθησαν τη νίκη της Μπαρτσελόνα, θα έπρεπε να κάνουμε το ίδιο για εκδίκηση; Φυσικά και όχι. Από κάπου πρέπει να αρχίσει η αλλαγή, ώστε να μπορούμε κάποτε να πηγαίνουμε χωρίς φόβο στο γήπεδο. Ίσως και στα διπλανά καθίσματα μαζί με τους φίλους-αντιπάλους...
Μέχρι εκείνη τη μακρινή μέρα, καλή επιτυχία σήμερα στους Έλληνες. Πάρτε το και σαν μια κοινωνική τονωτική ένεση σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας μας στις δύσκολες μέρες που περνάμε, στους φιλάθλους του ΠΑΟ. Αρκετά πια με τη μιζέρια και τη στεναχώρια, δώστε μας επιτέλους λίγο χαμόγελο, άσχετα αν κάποιος άλλος χαμογελάσει περισσότερο από εμάς, όλοι το χρειαζόμαστε. Εκτός αν είστε Ιταλοί, Ισπανοί ή Εβραίοι, τότε αλλάζει!
Στο κάτω κάτω, αν πραγματικά εμείς οι Ολυμπιακοί πιστεύουμε οτι φέτος αξίζουμε κάτι καλύτερο στο μπάσκετ, έχουμε δυο εγχώρια τρόπαια μπροστά μας. Προσωπικά, αν φυσικά το αξίζω, θα προτιμήσω να κερδίσω τον πρωταθλητή Ευρώπης!
(χωρίς πικρόχολο σχόλιο περί ελληνικής διαιτησίας, ελπίζοντας πάντα οτι όλα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο)...
Ξεκινάμε από σήμερα, σε δέκα λεπτά για την ακρίβεια. Πάμε Μητσάρα!!

Posted in: ΜΠΑΣΚΕΤ